ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ  ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰω. 5, 1 – 15)

«Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στὰ Ἱεροσόλυμα. Εἶναι στὰ Ἱεροσόλυμα μία κολυμβήθρα, κοντὰ στὴν Προβατικὴ πύλη, ποὺ λέγεται στὰ Ἑβραϊκὰ Βηθεσδᾶ, καὶ ἔχει πέντε στοές. Σ᾽ αὐτὲς βρισκόταν κάτω μεγάλο πλῆθος ἀπὸ ἀσθενεῖς ποὺ ἦταν τυφλοί, χωλοί, παράλυτοι καὶ περίμεναν πότε θά ταραχθῆ τὸ νερό. Διότι κάπου – κάπου κατέβαινε στὴν κολυμβήθρα Ἄγγελος καὶ διετάραζε τὸ νερό· ὁ πρῶτος ποὺ θὰ ἔπεφτε μετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ γινόταν καλὰ ἀπὸ ὅποιοδήποτε νόσημα καὶ ἄν ἔπασχε. Ἦταν δέ ἐκεῖ κάποιος ἄνθρωπος ποὺ ἦταν ἄρρωστος τριανταοκτὼ χρόνια. Αὐτὸν ὅταν τὸν εἶδε ὁ Ἰησοῦς νὰ εἶναι κάτω, καὶ κατάλαβε ὅτι εἶχε πολλὰ χρόνια ἐκεῖ, λέγει σ᾽ αὐτόν· θέλεις νὰ γίνης ὑγιής; Ἀποκρίθηκε σ᾽ αὐτὸν ὁ ἀσθενής· Κύριε, δὲν ἔχω ἄνθρωπο, ὥστε, ὅταν ταραχθῆ τὸ νερό, νὰ μὲ βάλη στὴν κολυμβήθρα· ἐνῶ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος κατεβαίνει πρὶν ἀπὸ μένα. Λέγει σ᾽ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς· Σήκω, πᾶρε τὸ κρεββάτι σου, καὶ περπάτα. Καὶ ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὑγιής, καὶ πῆρε τὸ κρεββάτι του καὶ περπάτησε· Ἦταν ὅμως Σάββατο ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Ἔλεγαν οἱ Ἰουδαῖοι σ᾽ αὐτὸν ποὺ θεραπεύτηκε· εἶναι   Σάββατο   καὶ   δὲν   ἐπιτρέπεται   νὰ   σηκώσης   τὸ κρεββάτι σου. Ἀποκρίθηκε σ᾽ αὐτούς· αὐτὸς ποὺ μὲ ἔκαμε ὑγιῆ, αὐτὸς μοῦ εἶπε· σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτα. Τὸν ρώτησαν· ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού σοῦ εἶπε· Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτα; Αὐτὸς ὅμως ποὺ γιατρεύτηκε δὲν γνώριζε ποιὸς εἶναι· διότι ὁ Ἰησοῦς ἔφυγε καὶ χάθηκε ἀμέσως ἐπειδὴ ὑπῆρχε πολὺς ὄχλος στὸν τόπο ἐκεῖνο. Μετὰ ἀπ᾽ αὐτὰ τὸν βρίσκει ὁ Ἰησοῦς στὸ ἱερό, καὶ τοῦ εἶπε· πρόσεξε, ἔγινες ὑγιής, νὰ μὴν ἁμαρτήσης καὶ πάλι, γιὰ νὰ μὴν σοῦ συμβῆ κάτι τὸ χειρότερο. Ἔφυγε ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπε στοὺς Ἰουδαίους, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν ἔκαμε ὑγιῆ».

Τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Κυρίου μᾶς δείχνει ὁλοκάθαρα πόσο μόνος ζῆ ὁ ἄνθρωπος ὅταν στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Παράλυτος αὐτὸς ἄνθρωπος τριανταοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια περίμενε στὴν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ γιὰ νὰ βρεθῆ κάποιος ἄνθρωπος ποὺ θὰ τὸν βοηθοῦσε γιὰ νὰ πέση πρῶτος μέσα στὸ νερὸ καὶ δὲν βρέθηκε οὔτε ἕνας, καθὼς ὁ ἴδιος εἶπε μὲ παράπονο στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ, ὅταν τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε ἐὰν θέλη νὰ γίνη ὑγιής· « Κύριε, δὲν ἔχω ἄνθρωπο γιὰ νὰ μὲ βάλη στήν κολυβήθρα, ὅταν θὰ ταραχθῆ τὸ νερό».

Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ  πονεμένου  αὐτοῦ  ἀνθρώπου ἐκφράζουν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο τὴν ἀλήθεια αὐτή· ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήση πραγματικὰ τὸν συνάνθρωπο του ὅσο δυνατὸς καὶ ἄν φαίνεται ὅτι εἶναι. Ὁ ἄνθρωπος συμπονάει στὸν πόνο τοῦ συνανθρώπου του, τὸν παρηγορεῖ, ἀλλὰ νὰ δώση πραγματικὴ βοήθεια στὸν κατάκοιτο συνάνθρωπο του δὲν μπορεῖ. Ὄχι δὲν θέλει, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ. Μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ βοηθήση πραγματικὰ τὸν κατάκοιτο ἄνθρωπο, γιατί μόνο αὐτὸς μπορεῖ νὰ τοῦ δώση δύναμη γιὰ νὰ σηκώση τὸ κρεββάτι του, καὶ κανεὶς ἄλλος.Ὁ Κύριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δίνει τὴ δύναμη σὲ τόσους κατάκοιτους καὶ σηκώνουν μὲ ὑπομονὴ τὸ κρεββάτι τῆς ἀρρώστιας τους, ὄχι μία καὶ δυὸ ἡμέρες, ἀλλὰ χρόνια ὁλοκληρα, μέρα καὶ νύχτα.

Καὶ εἶναι πραγματικὰ μεγάλο θαῦμα νὰ βλέπη κανεὶς ἀνθρώπους χρόνια κατάκοιτους νὰ σηκώνουν μὲ ὑπομονὴ τὸ κρεββάτι τοῦ πόνου τους καὶ χωρὶς γογγυσμούς. Τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ὁ Κύριος τοὺς γνωρίζει καὶ πηγαίνει καὶ τοὺς βοηθάει ὅπως ἐδῶ τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδᾶ. Οἱ ἄνθρωποι τὸν εἶχαν ξεχάσει τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, καὶ οἱ συγγενεῖς, καὶ οἱ γνωστοὶ καὶ φίλοι του, ὁ Κύριος ὅμως τὸν γνώριζε καὶ δὲν τὸν εἶχε ξεχάσει· εἶδε τὴν πολυχρόνια ὑπομονὴ του καὶ πῆγε ἐκεῖ καὶ τὸν θεράπευσε, χωρὶς ὁ ἀσθενὴς νὰ τὸν γνωρίζη. Ποτὲ ὁ Κύριος δὲν λησμονεῖ τὴν ὑπομονὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ μάλιστα τοῦ ἀσθενοῦς ἀλλὰ τὴν ἀνταμείβει καθὼς αὐτὸς γνωρίζει. Τὸν στέλνει δύναμη ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ σηκώνη τὴν ἀσθένεια του μὲ ὑπομονή, καὶ ὅταν φύγη ἀπ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο τὸν βραβεύει στοὺς οὐρανούς.

Ἐμεῖς ὡς ἄνθρωποι καλούμαστε νὰ σηκώνουμε μὲ ὑπομονὴ τὴν ἀσθένεια μας καὶ ὁ Κύριος δὲν θὰ μᾶς ξεχάση ποτέ, ἀλλὰ θᾶς μᾶς δώση τὸ πολυπόθητο αὐτὸ ἀγαθό, ποὺ λέγεται ὑγεία γιὰ ζωή. Ἡ ζωὴ εἶναι πολὺ περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν πόνο, καὶ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, καὶ ἀπὸ τὸ θάνατο· Ἡ ζωὴ δὲν χάνεται ποτέ, συνεχίζεται καὶ μετὰ τὸ θάνατο. Ἐὰν  ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἀνταμείψη στὴν ἐδῶ ζωή, θὰ μᾶς ἀνταμείψη στοὺς οὐρανοὺς γιὰ τὴν ὑπομονή, ποὺ κάναμε ἐδῶ στὴ γῆ. Ποτὲ ἡ ὑπομονὴ δὲν μένει ἀπλήρωτη ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἐμεῖς καλούμαστε νὰ σηκώσωμε τὸ σταυρὸ τῆς ζωῆς μας μὲ προθυμία, καὶ ὁ Κύριος βλέπει. Γιὰ μᾶς ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἦλθε στὴ γῆ γιὰ νὰ μᾶς σηκώση ἀπὸ τὸ κρεββάτι τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μᾶς χαρίση τὴν αἰώνια ζωή. «Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

π. Γ.Δ.Σ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως