ΚΥΡΙΑΚΗ Θʹ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 14, 22-34)

Ὁ ὄχλος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ ὁποῖος παρέστη μάρτυς τοῦ πολλαπλασιαμοῦ τῶν ἄρτων βρίσκεται σ’ ἕνα παραλήρημα μεσσιανικοῦ ἐνθουσιασμοῦ, νομίζοντας ὅτι ἔφθασε ἡ μεγάλη στιγμή τῆς ἱκανοποιήσεως τῶν ἀναγκῶν του. Ὁ Ἰησοῦς, πού γνωρίζει καλά ὅτι αὐτός ὁ ἐνθουσιασμός μπορεῖ νά σημάνει ἀποτυχία τοῦ πνευματικοῦ του ἔργου, διώχνει τούς μαθητές του μέ τό πλοιάριο στό ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης Γεννησαρέτ κι ὁ ἴδιος ἀποσύρεται στό ὄρος γιά νά προσευχηθεῖ.

Ὅταν ὅμως ἀντιλαμβάνεται ὅτι οἱ μαθητές κινδυνεύουν ἀπό τόν ἀντίθετο ἄνεμο καί τίς δυσμενεῖς καιρικές συνθῆκες ἐμφανίζεται μπροστά τους καί λέγει: «θαρσεῖται, ἐγώ εἰμι˙ μη φοβεῖσθε». Ἡ ἐνθαρρυντική αὐτή φράση ἔκανε ἀσφαλῶς μεγάλη αἴσθηση στούς φοβισμένους μαθητές. Κι ἄν τήν κατέγραψαν, εἶναι γιατί εἶδαν

σ’ αὐτή τή φράση μιά ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ πρός τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας του.

Ἀλήθεια, πόσες τρικυμίες καί πόσους ἀντιθέτους ἀνέμους δέν συνάντησε ἡ Ἐκκλησία στή διάρκεια τῆς ἱστορίας της μέχρι σήμερα! Ὅταν λείψει ἡ πίστη καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Ἀρχηγό της, τότε κινδυνεύει νά καταποντισθεῖ μέσα στά θάλασσα τῶν συμβιβασμῶν, τῶν ὑποχωρήσεων, τῆς προδοσίας.

Τό ἐπεισόδιο μέ τόν πάντα αὐθόρμητο καί ὁρμητικό ἀλλά μερικές φορές ὀλιγόπιστο μαθητή, τόν Πέτρο, αὐτό ἀκριβῶς θέλει νά δείξει: ὅσο ἔβλεπε ὁ μαθητής μέ ἐμπιστοσύνη τόν Χριστό, μποροῦσε νά βαδίζει ἐπάνω στή θάλασσα˙ ὅταν ὅμως φοβήθηκε ἀπό τόν πνεόντα ἄνεμο καί σκέφθηκε τόν ἐνδεχόμενο κίνδυνο (λογικά πολύ δικαιολογημένο) ἄρχισε νά βυθίζεται. Ὄσο δηλ. λιγότερο συνειδητοποιεῖ κανείς τήν παρουσία τοῦ Κυρίου δίπλα του καί ὅσο ἀμφιβάλλει γιά τή δύναμή του, τόσο περισσότερο εἶναι ἐκτιθεμένος στό φόβο καί στόν κίνδυνο. Ἀλλ’ ὅταν μέ ἐμπιστοσύνη ἀπευθύνεται στόν

Κύριο, δέν μένει χωρίς βοήθεια. Στό «Κύριε, σῶσον με» πού πρόφερε ὁ Πέτρος ἔλαβε σάν ἀπάντηση τήν ἄμεση βοήθεια.

Στήν πίστη δέν χωροῦν πειραματισμοί καί δοκιμές. Δέν χρειάζεται νά περπατήσει κανείς ἐπάνω στή θάλασσα γιά νά πιστέψει στόν Χριστό, ἀλλ’ ἄν πραγματικά πιστεύει, μπορεῖ νά προχωρεῖ μέ θάρρος ἐπάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα τῆς ζωῆς, χωρίς νά βυθίζεται καί νά χάνεται. Αὐτός πού εἶναι ὁ χορηγός τῆς τροφῆς, αὐτός πού χορταίνει τούς ἀνθρώπους μέ τόν ἄρτο τῆς ζωῆς, εἶναι καί Κύριος τοῦ θανάτου.

Ἡ διήγηση μας μέ τήν ἀναφορά σ’ ἕνα βίωμα τῶν μαθητῶν, καί ἰδίως τοῦ Πέτρου, ὑπογραμμίζει τήν ἀκόλουθη ἀλήθεια:

Ἡ πίστη στόν Ἀρχηγό τῆς πίστεως εἶναι ἀπαραίτητο ἐφόδιο γι’ αὐτούς πού βρίσκονται στό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο πλέει μέσα στήν τρικυμία τοῦ κόσμου. Ὅποιος ἐπηρεάζεται ἀπό τούς ἀνέμους καί ἀφήνει τόν ἑαυτό του ἐκτεθειμένο σ’ αὐτούς, κινδυνεύει νά καταποντισθεῖ. Ἄς γνωρίζει ὅμως ὅτι στήν

κραυγή «Κύριε, σῶσον με» θά ἔλθει ἄμεσος βοηθός ὁ νικητής τῶν ἀντιθέτων δυνάμεων, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Στό «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι˙ μῆ φοβεῖσθε» τῆς περικοπῆς μας πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε τή ρητή ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου πρός τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, ὅτι μέσα στίς ταραχές τῆς ζωῆς, στούς διωγμούς, στίς θλίψεις, στούς ἀνέμους καί στά λοιπά ἐμπόδια Ἐκεῖνος θά βρίσκεται δίπλα τους, σύμφωνα ἄλλωστε μέ τή διαβεβαίωση Του, μέ τήν ὁποῖα τελειώνει τό εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου: «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ὅπως τῆς συντελείας του αἰῶνος». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως